دکتر امیر سلمانی رحیمی پژوهشگر بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی اظهار کرد: سنت به معنی قانون و روش پایدار، مستمر و متوالی است همانطور که قرآن کریم به‌صراحت از تغییر ناپذیری آن سخن گفته است؛ «لا تَجِدُ لِسُنَّتِنا تَحویلًا و براى سنت ما تغييرى نخواهى يافت».

وی ابراز کرد: همچنین حاکمیت سنن مطلق الهی بر جهان هستی همچون هدایت تکوینی، دفاع از حق و سرکوبی باطل، قدر الهی و مانند آن، حقیقتی قطعی است.

سلمانی رحیمی خاطر نشان کرد: بی‌تردید امتحان یا ابتلای الهی که در افزون بر 20 آیه از آن سخن رفته، هدفی متعالی را دنبال می‌کند و مانند آزمون‌های بشری نیست که برای زدودن جهل و ابهام برگزار می‌شود. آزمون الهی، سنتی وجودی و نقض ناشدنی است که رویکرد آن شکوفاکردن توان‌های نهفته در درون انسان‌ها و رشد و تربیت بندگان است. چنانکه با تدبر در این کتاب آسمانی درمی‌یابیم که میزان و شدت این ابتلاءات برای پیامبران و رهبران الهی بیشتر بوده است تا آنان را برای برعهده گرفتن کار دشوار رهبری آماده کند.

روزمرگی یکی از عوامل غفلت است

وی با بیان اینکه یکنواختی زندگی (روزمرّگی) نیز می‌تواند از عوامل غفلت باشد، گفت: اولیای راستین خداوند پیوسته در حال جهاد و تلاش برای از بین بردن کفر و شرک، آگاهی بخشی به مردم، رفع ستم و آباد کردن زمین بوده و هستند.

این پژوهشگر ادامه داد: سزاوار است عالمانه و مؤمنانه بکوشیم تا از همه این آزمون‌ها سربلند بیرون آییم. گرفتار فشار روحی و وسواس نشویم. از برخورد صبورانه و دنبال حل مشکل بودن اندیشمندان و عالمان دین، نحوه مواجهه درست با این بلایا را فراگیریم. بدانیم در حال آزمونیم.

سلمانی رحیمی افزود: این گرفتاری‌ها که می‌تواند حاصل کوتاهی‌ها و ستم گروهی بر گروهی دیگر باشد و می‌تواند تحقق سنتی الهی و امتحان خداوند از بندگانش باشد، مخصوص ما مسلمانان نیست، بلکه همه بشریت پیوسته در بوته آزمایش است و بی‌تردید ما به علت داشتن ایمان به خدا و آشنایی با نظام حاکم بر هستی و هدفمند دانستن آفرینش، بیش از دیگران می‌توانیم از این فرصت‌ها بهره برده و بر توانمندی علمی و اعتقادی خود بیفزاییم.

این پژوهشگر بیان کرد: این ماییم که می‌توانیم با اخلاص و افزودن دانسته‌ها و مجاهدتی مستمر، از این همه، توشه برگیریم و رنگی زیباتر و خداپسندانه به زندگی خود دهیم و آرامش، خودباوری و رستگاری را برای دنیا و آخرت‌مان دستاورد خود سازیم. این ماییم که می‌دانیم هیچ اتفاق و تقدیم و تأخیری، بی‌حکمت نیست.

وی افزود: این ماییم که باور داریم هر اندازه بکوشیم، پاداش می‌بینیم، و این ماییم که حتی افتادن در بستر بیماری را جهاد آرام می‌شناسیم و از امام رؤوف‌مان حضرت رضا 8 خوانده‌ایم: «بیماری برای مؤمن، پاک کردن [او از گناه] و رحمت [خدا] است و برای کافر، عذاب و دوری [از رحمت او]. بیماری پیوسته با مؤمن است تا آن هنگام که گناهی بر او نمانَد» و «هرکه ناملایمت‌های پرهیز را تحمل نکند، بیماری‌اش طولانی شود».

پژوهشگر بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی تصریح کرد: امام علیّ بن موسی الرضا(ع) در پاسخ به شخصی که از ایشان معنی "وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُه" (و هرکه بر خدا اعتماد كند او براى وى بس است) را پرسیده بود، فرمود: توکل، چند درجه است؛ از جمله آنکه در هر آنچه بر تو روا داشت، به او اعتماد کنی و به آنچه برای تو کرد، خشنود باشی و بدانی که در رساندن هیچ خیری به تو کوتاهی و تأخیر نکرده و بدانی که همه اراده و فرمان از آنِ اوست. پس با سپردن همه چیز به او، بر او توکل می‌کنی و از جملۀ آن، ایمان به غیب‌هایی است که به آن آگاه نیستی و حق دانستن آن‌ها را به او و امانتداران او می‌سپاری و در آن‌ها و غیر آن به او اعتماد می‌کنی.