|
نویسنده:
محمدحسین ولی پور
تاریخ نگارش:
1398/09/10
ساعت:
13:13:38
بازدید:
573
|
|
|
مدیر گروه فقه و اصول بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی؛ نامه 31 نهجالبلاغه مشخصکننده معیار روابط اجتماعی است
|
مدیر گروه فقه و اصول بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی گفت: امام علی (ع) در نامه 31 نهجالبلاغه معیار در روابط اجتماعی را نفس خود بیان میکنند؛ به گزارش روابط عمومی و بینالملل بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی...
|
|
حجتالاسلام مهدی شریعتی تبار در سلسله جلسات درسهایی از نهجالبلاغه که با حضور جمعی از محققان و پژوهشگران این مرکز برگزار شد عنوان کرد: امیرالمؤمنین علیهالسلام در فرازی از نامه 31 نهجالبلاغه که مشتمل بر مباحث اخلاقی است، قاعدهای زرین یا اصلی طلایی را بیان میکنند.
وی ابراز کرد: حضرت امیرالمؤمنین علیهالسلام، 1400 سال قبل، این اصل طلایی را در نامه 31 نهجالبلاغه به فرزند خود توصیه میکنند : «يَا بُنَيَّ اجْعَلْ نَفْسَكَ مِيزَاناً فِيمَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ غَيْرِكَ فَأَحْبِبْ لِغَيْرِكَ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَ اكْرَهْ لَهُ مَا تَكْرَهُ لَهَا»؛
این پژوهشگرتصریح کرد: امام علی علیهالسلام، میفرمایند»:اى فرزند عزيز، نفس خويش را ميزانى بين خود و بين ديگران قرار ده، پس از براى ديگران دوست بدار آنچه را كه براى خودت دوست میداری، و خوش ندار براى ديگران آنچه را براى خودت خوش ندارى.«
وی خاطرنشان کرد: معيار كلى براى طرز برخورد و نحوهی معاملهات با ديگران، همان نفس خودت باشد. امام علیهالسلام در اينجا از وجدان دستنخوردهی انسانها استمداد میجویند و از حب به ذات كه غریزهای از غرایز انسانها است درراه حفظ حقوق افراد، استفاده میکنند:
«فَأَحْبِبْ لِغَيْرِكَ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَ اكْرَهْ لَهُ مَا تَكْرَهُ لَهَا».
حجتالاسلام شریعتی تبار ادامه داد: اگر ما هم این اصل را در جامعه و روابط سیاسی و اجتماعی خودمان نهادینه کنیم، هیچ مشکلی در جامعه به وجود نمیآید.
وی بیان کرد: واقعاً كه چه ميزان دقيق و چه حساب مضبوط و قابلفهمی است. آيا نمیدانیم كه چه چیزهایی را براى خوددوست داشته و میخواهیم؟ آيا نمیدانیم كه چه چیزهایی را براى خود نمیپسندیم و از آن بيزاريم و تنفر داريم؟
مدیر گروه فقه و اصول بنیاد پژوهشهای اسلامی افزود: اكنون میبایست هر چه را كه نسبت به خودمان میپسندیم و دوست داريم و براى جلب آن كوشش میکنیم، همين مطالب را از براى ديگران نيز بخواهيم و نهتنها از اينكه ديگران به چنين نعمتهایی میرسند نگران نباشيم، بلكه براى دستیابی آنان به اين نعمتها تلاش كنيم؛ از طرفى، امورى در زندگى پيش میآید كه بلاشک طبع انسانى از آنها متنفر و بیزار است و همواره از آنگونه جريانات فرار كرده و آنها را از خود دفع مینماید. اكنون همان امور و جريانات ناراحتکننده را از براى ديگران نيز نمیبایست که بخواهیم، بلكه میبایست به دنبال آن باشیم تا آن سختیها و نگرانیها از برادران و خواهران دینیمان برطرف شوند.
|
|